Molenaarsbelevenissen

  Maasland (foto archief Harmannus Noot) Windbedrijf Omdat de motoraandrijving, na een tijdelijke reparatie, op 7 december de geest gaf en we nog niet klaar waren voor de verbeterde versie, zaten we   zonder hulpaandrijving. Dat zou ruim twee maand duren, en dat betekende extra lange dagen met de wind. Rob en ik losten elkaar af zodat we dagen van 12-14 uur of soms meer konden draaien, geholpen door vrijwilligers.   Noordhof en zijn hulp Nijhof hielpen volop mee, eerst op De Vrijheid, maar later vooral op   de molen van Maasland, die volop mee ging doen.    Na de eerste week zat het tegen: er was maar weinig wind.   Dus Boekestijn gevraagd of we in Vlaardingen met de motor mochten malen. Dat mocht, dat ging ik doen. Er was wel rivaliteit tussen Vlaardingen en Schiedam, maar in nood moest je elkaar helpen, zei Niek. Dat liet Luitje Noordhof ook al zien, je bent wel concurrenten maar ook collega’s. Toen ik er werkte en er werd soep uitgedeeld, werd i...

  Tiddo Muda vertelt. Ergernis Volgens Luitje Noordhof had Fré Kodde, toen hij tussen 1974 en 1977 op De Vrijheid  werkte, het wel eens over ‘Molen De Ergernis’. Hij zal het niet gemakkelijk gehad hebben in het begin. Alleen, geen motor, een zonder regelborden onregelmatig lopende molen. Rob vertelde dat hij Fré wel eens thuis gebracht had, nadat Fré de hele dag in buiig weer had staan te malen, dan wel, dan geen wind, zeil erop zeil eraf, bekend zoals dat gaan kan. Hij moe en kletsnat, er was  misschien 300 kg gemalen. De Vrijheid was stilgezet vlak na de oorlog en kwam in 1973/1974  pas weer tot leven, logisch dat er allerlei mankementen waren.  Later werd dat beter voor Fré door de komst van Rob en de hulpmotor. In onze tijd waren de meeste problemen langzamerhand wel de revue gepasseerd, maar nu zaten we met een versleten hulpaandrijving. Op 21 november viel de koppeling stil. We repareerden de boel wel, maar dit kon niet lang goedgaan. ...

  Molen de Walvisch   Vader en zoon Kluit Leen-Arie aan het tarwe lossen Ik dacht altijd dat De Walvisch de grootste molen was, maar De Vrijheid bleek toch net iets hoger. Op De Walvisch werkten vader en zoon Van Driel Kluit. Ze werkten tot 1954 in molen de Noord op het Oostplein in Rotterdam, maar sinds de brand in die molen, werkten zij in De Walvisch. Tot ook die molen in 1996 verbrandde. Op De Walvisch maalde de fam. Kluit voor bakkers tot ongeveer 1964, toen schakelden ze over op kleinverpakking voor de particuliere markt: de Drie Kleur Grutterij. Ze woonden ook in de molen. Vader en zoon van Driel Kluit Leen-Arie Kluit: “op een gegeven moment liep de omzet in bakmixen terug en moesten we iets anders bedenken. Dus wilden we naast de bakmixen ook weer zelf voor de bakkers gaan malen. Pa liet dat altijd malen bij Maat in ‘s-Gravenzande. Het linker- en middelste koppel stenen had een gezamenlijke regulateur, die werd aangedreven ...

  7-7-1975 : Op de 90ste verjaardag van opoe Jacoba Maria Omvlee.  Li. zoon Johannes en re. zoon Harm (foto archief Jan Omvlee) Omvlee In het bestuur van het AKG leerde ik ook Johannes Omvlee kennen. Hij   en zijn broer Harm zaten op de molen in Zuidbarge, vlakbij Emmen. Vader Jan had de molen in 1919 gekocht, maar hij overleed al in 1928 als gevolg van een bloedvergiftiging. Diens vrouw Jacoba nam de zaak over. Ze maalden en handelden in veevoeders, maar aangezien die markt verdween naar de grote mengvoederfabrieken, werd het meer een handel en winkel in veevoeders. Harm was de molenaar, Johannes molenaar maar ook de handelaar. Johannes zag mogelijkheden in het tarwemalen, en in de beginjaren gingen hij en zijn zoon Jan op pad voor het op te richten AKG, om noordelijke molenaars te werven. Omvlee produceerde een speciaal soort meel, net iets groffer dan gewoon, maar er was een specifieke vraag naar. In de tijd dat ik als leerling bij Bart Schokker in Peize werkte, ha...

  Billamp van Piet Snoep en opa's oude hamer, zo komt Jan Splinter door de winter 16der Eind sept/begin okt. 1978 - Al de eerste zak na het aanbrengen van de nieuwe kerf, maalde de steen zachter dan voorheen; wel een wat korte zemel maar dat was logisch. Hij moest nog inmalen, ‘paren’ zoals Frans zei. Hobbelen - wat de steen soms een beetje deed bij snel wisselende toerentallen- was over. Weer eens vergadering AKG in Maarsbergen, daarna moeders jarig in Apeldoorn en maandag naar het ziekenhuis in Nijmegen, waar Mina Gunnewick ernstig ziek te bed lag. Ik zou haar niet levend weer zien. 9 oktober - Een zakkenklopper opgehaald bij Galama in Gouda (weer mooie verhalen dus), en naar Goudriaan in Ouderkerk a/d IJssel. Ze werken daar nog steeds met (blauwe) stenen. Eikelhof, de nieuwe molenaar, was best wel open; hij had nog bruikbare adviezen en hij vond het prachtig dat het goed ging met ons. ‘Ik verlies liever geen omzet, maar liever aan jullie dan aan de fabriek’. Een tijdje geled...

  Blauwe stenen Het meel van de drie koppels blauwe stenen van De Vrijheid was inmiddels ongeveer gelijk. Verschillen die er nog ontstonden, werden veroorzaakt door vrijwilligers of onszelf. Iets wat we natuurlijk niet konden hebben, want   bakkers hadden een hekel aan verschillen in het meel. Van de drie maalde de 16der het minst blank. Die stalen kogels die   eronder hadden gezeten verbeterden het resultaat ook niet. Daarom vatte ik   in overleg met Frans Gunnewick en natuurlijk Rob het plan op, de steen te verkerven. Zoals gewoonlijk kreeg ik weer alle ruimte. Als voorbereiding alvast Chris Bremer, toen ik daar toch was voor een bezoekje, gevraagd een mal van 80 cm te maken. Hij maakte daar een kunstwerkje van; tijdens zijn AOW-tijd was hij gaan houtbewerken, gedraaide kaarsenstandaards enzo.    Guus Beckers, waar ik ook wel eens kwam met Frans, maakte er ook één voor me, 85 cm straal.    Heussinkveld in Winterswijk maalde volgens Guus mees...

   Franse steen in Haamstede (foto Jan Kies) “Helpt uw medemens” Toen ik in de zomer van 1977 naar Schiedam kwam, was huisvesting een probleem. Dankzij de Stichting en de gemeente had ik voorrang, maar in eerste instantie kwam ik in een pandje aan de Sommelsdijksestraat. Die huisjes zouden   worden afgebroken,   maar de Stichting “Helpt Uw Medemens” verhuurde ze aan mensen in nood zoals ik. Ik moest bij een mevrouw thuis komen om uit te leggen waarom ik dat mooie huisje van haar moest hebben. Veel betaalde ik er niet voor. Niet ver van de haven en dat vond ik wel prima. De Nieuwe Maas was   prachtig met al die bedrijvigheid op het water, kleine sleepbootjes die grote schepen naar en van Rotterdam sleepten. De woonomstandigheden waren niet helemaal van deze tijd, hoewel ik mijn motor gewoon bij huis kon parkeren, dat is in een stad niet vanzelfsprekend. Ondertussen stond ik ingeschreven voor een serieuze woning en in deze zomer kreeg ik een mooie flat dichtbij ...